محیط بان افتخاری باشیم


علی علیزاده ازبری/ در تقویم ما یازدهم ذی القعده سالروز میلاد امام رضا (ع) بعنوان روز ملی محیط بان نامگذاری شده است.چه مناسبت مبارکی ، شاید این ماجرا بر می گردد به شهرت آن حضرت که ضمانت آهویی را در سفر از مدینه به توس بر عهده گرفت و به همه ما آموخت که وظیفه داریم که از حق حیات جانداران حمایت کنیم و با این وصف شاید بتوانیم محیط بانان عزیز ما را سربازان امام رضا(ع) بدانیم و بنامیم .محیط بانان که وظیفه حراست از منابع طبیعی مظلوم و در معرض تجاوز و تخریب ما را بر عهده دارند.در واقع وظیفه ای خطیر بر عهده گرفته اند و آن صیانت از منابعی است که ما به رسم امانت از نیاکانمان تحویل گرفته ایم و به همان رسم دیرین موظف و مکلف هستیم همانطور که تحویل گرفتیم بلکه بهتر از آن تحویل آیندگان دهیم.
بر اساس اصول توسعه پایدار ما این حق را داریم که از منابع موجود استفاده کنیم اما باید در نظر داشته باشیم که به همان اندازه که ما حق انتفاع از منابع طبیعی را داریم آیندگان نیز از این حق بر خوردارند. بنابراین این وظیفه ی عرفی ،شرعی و قانونی بر عهده ی همه ماست که حافظ منابع طبیعی و در واقع حافظ حق حیات آیندگان باشیم .اما واقع امر این است که اوضاع آن طور که باید باشد نیست .محیط زیست ما به شدت در حال از دست رفتن است . آیا وقت آن نرسیده که به هشدار ها و درحقیقت، واقعیت ها ی تلخ بیشتر توجه کنیم؟ حقایق تلخی چون؛
-دو سوم از خاک ایران به سرعت در حال تبدیل شدن به بیابان است.
– آبهای زیر زمینی ما ته کشیده است. هزاران حلقه چاه مجاز و غیر مجاز حفر شده اند ومی شوند که نباید می شدند و بشوند.
-تز رودخانه های ما چیزی بجز فروچاله های خطرناک باقی نمانده است.
– تنها كشوري در دنيا هستيم كه بيش از ۹۰ درصد از آب‌هاي تجديد پذير استفاده مي‌كنيم.
— دریاچه ارومیه خشکیده وتالاب انزلی و تالابهای دیگر به سختی نفس می کشد.
– سالانه ۳۰۰۰هکتار از جنگلهای ما نابود می شوند.
– در کشاورزی به بحث مزیت نسبی توجه نمی شود به همین دلیل مصرف آب در بخش کشاورزی بالا (۹۰ درصد) و بازده کم است.
– کسی تمایل به مصرف ماهیان دریای کاسپین به دلیل آلودگی آب آن را ندارد.
– تهران رکورد دار فرونشست زمین است.
– رانش زمین و فرسایش خاک چند برابر استاندارد جهانی است.
– زرجوب و گوهر رود رشت آلوده ترین رودخانه های جهان نام گرفته اند.
-پسماندها هنوز هم یکی از مشکلات بزرگ شهری هستند.
-فاضلاب ها هنوز بدون تصفیه در رودخانه ها رها می شوند.
– ریز گردها نفس کشیدن را بر ملت دشوار کرده اند.
-تغییر کاربری های زمین های مرغوب شمال هنوز بی حساب و کتاب اتفاق می افتد.
– بسیاری از گونه های جانوری و گیاهی در معرض انتقراض هستند.
این موارد تنها گوشه ای از آسیب های بزرگ زیست محیطی هست که در کشور ما وجود دارد آیا با این شرایط ما در مسیر توسعه پایدار گام بر میداریم ؟ واقعیت دردناک این است که اوضاع رو به بهبود نیست بلکه هرچه جلو تر می رویم سرعت تخریب وآسیب هایی که ما به منابع طبیعی وارد می کنیم بیشتر می شود یا بیشتر خود را نشان می دهد.
و محیط بانان این حافظان و نگهبانان طبیعت ،مردانه و بی توقع به استقبال خطر می روندتا گزند بیشتری به این امانت سترگ وارد نشود.محیط بانانی که تعدادشان نسبت به شرح وظایف و وسعت حوزه کارشان بسیار کم است و از طرفی دیگر با فشارهای کاری بسیاری نیز دست به گریبان هستند . با توجه به شرح وظایفی که محیط بانان برای جلوگيري‌ از تخريب‌ و تجاوز بر منابع‌ طبيعي بر عهده گرفته اند مانند ‌بازديد دائمی و شناسائي‌ كامل‌ حوزه‌ استحفاظي‌، كشف‌ جرائم‌ ودستگيري‌ متخلفين‌، بررسي‌ پروانه‌هاي‌ مربوط‌ به‌ چراي‌ احشام‌، ، بازديد و كنترل‌ مدارك‌ و پروانه‌هاي‌ شكار و صيد،تهيه‌ آمار وحوش و… حقوق و مزایای چندانی نمی گیرند و امکانات لازم را هم در اختیار ندارند . امنیت و سلامت آنان نیز دائم تهدید می شود. هم‌اکنون تعداد محیط‌بانان کشته شده، سه رقمی شده است در همین سال گذشته فقط سه نفر از محیط بانان مظلومانه فدای خوی تجاوزگری و خود خواهی انسان نماهای شکارکش شده اند و جان عزیز خود را از دست دادند.
بر اساس استاندارد جهانی هر ۱۰۰۰ هکتار از عرصه های منابع طبیعی باید توسط یک محیط بان حفاظت شود اما در ایران به اذعان خانم ابتکار هر محیط بان از ۷۰۰۰ هکتار حفاظت می‌کند. در شرایط فعلی این یک فاجعه بزرگ و واقعیت دردناک است .در واقع ما ۱۰۰۰۰نفر محیط بان کم داریم.این یعنی اینکه محیط زیست از کمبود تعداد محیط بان در رنج است و محیط بانان هم از کمبود امکانات رنج می برند.
بنابراین در شرایط فعلی لازم است با استفاده از تمام ظرفیت ها برای آگاهی بخشی و تلنگر به همه افراد عادی ومسئولان اقدام کنیم .تا به حفظ محیط زیست و جلوگیری از انجام فعالیت های مخرب زیست محیطی و همچنین شغل شریف و مقدس محیط بانی بیشترتوجه کنند و از این جانفشانان و دلسوزان طبیعت و حیات وحش، که بدون کمترین چشمداشتی و در سخت ترین شرایط کاری جزء کم توقع ترین افراد جامعه هستند، حمایت کنند.
راستی چرا اوضاع اینگونه است ؟ چرا اصلا طبیعت نیاز به محیط بان دارد؟ آیا این محیط بانان برای جلوگیری از تخریب و آسیب های طبیعی باید آماده باشند ؟ یا برای جلوگیری تجاوز انسانهایی که دائما به دامان طبیعت چنگ می اندازند؟ شاید مشکل از فرهنگ ما هم باشد که حتما اینگونه است. چرا ما احساس مسئولیت نمی کنیم ؟ چرا مشکلات محیط زیست را جدا از خود می دانیم ؟ اگر این احساس مسئولیت در همه ما به وجود آید درواقع هر کدام از ما به جای آن که در نقش تخریب گر یا بی تفاوت در امور محیط زیست ظاهر شویم باید تبدیل به محیط بانان افتخاری بشویم . در این صورت حتماً شدت تخریب کاهش پیدا خواهد کرد و از طرفی دیگر اصلاً طبیعت نیازمند این همه محیط بان نخواهد بود.
پس با افتخارعنوان محیط بان افتخاری را بپذیریم .

این خبر را به اشتراک بگذارید :